Problemy Spółki związane z nieruchomościami przy przekształceniu cz.1.

W dniu 05 stycznia 2018 roku Naczelny Sąd Administracyjny (Sygn. akt I OSK 490/16) wydał wyrok w przedmiocie odmowy przekazania prawa użytkowania nieruchomości.

Stan faktyczny i prawny:

Spółka A sp. z o.o. sp.k. oraz B sp. z o.o. złożyły wniosek w dniu 6 lutego 2014 r. o przekazanie – na podstawie art. 210 ust. 3 [1] w zw. z art. 48 ust. 1 [2] ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami – na rzecz spółki B sp. z o.o., prawa użytkowania przysługującego spółce pod firmą A sp. z o.o. sp.k. do części nieruchomości gruntowej położonej przy ul. (...), oznaczonej jako działka ewidencyjna nr 18/2 w obrębie (...) o powierzchni 742 m2, uregulowanej w księdze wieczystej KW nr (...).

W uzasadnieniu powyższego wniosku stwierdzono, że spółka A sp. z o.o. sp.k. chce zrezygnować z przysługującego jej prawa użytkowania, nabytego na mocy decyzji Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Wola z dnia (...) lutego 1984 r., znak: (...) na rzecz spółki pod firma B sp. z o.o.

Z dniem 21 maja 2013 r., Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, dokonał wpisu przekształcenia spółdzielni pracy pod firmą Warszawska Spółdzielnia Pracy "C" w spółkę komandytowo-akcyjną pod firmą D spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna. Następnie z dniem 29 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, dokonał wpisu przekształcenia spółki pod firmą D spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w spółkę komandytową pod firmą A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, wpisaną do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS: (...).

Prezydent m.st. Warszawy decyzją z dnia (...) stycznia 2015 r. Nr (...), na podstawie art. 210 ust. 3 w zw. z art. 48 ust. 1 i art. 50 [3] ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami[4] (dalej "UGN "), odmówił przekazania spółce (...) sp. z o.o., prawa użytkowania przysługującego spółce (...) sp. z o.o. sp.k. do części ww. nieruchomości.

Organ ustalił, że spółce A sp. z o.o. sp.k. przysługuje obecnie prawo użytkowania wynikające z decyzji znak: (...) z dnia (...) lutego 1984 r. Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Wola, co zostało potwierdzone zmianą wpisu w Dziale III księgi wieczystej KW nr (...), gdzie jako użytkownik wpisana jest ww. spółka komandytowa.

Prezydent wskazał że prawo użytkowania jest ściśle związane z osobą użytkownika i jest prawem niezbywalnym[5], a co za tym idzie jest co do zasady wyłączone z obrotu prawnego oraz wygasa w chwili ustania osoby prawnej, na rzecz której prawo to zostało ustanowione (art. 284 w związku z art. 266 kodeksu cywilnego, dalej „KC”)[6].

Zatem – w ocenie organu – art. 210 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz przepis art. 48 tej ustawy, nie mogą stanowić podstawy do przeniesienia prawa użytkowania ustanowionego w drodze decyzji administracyjnej, z woli użytkownika, na inną osobę prawną.

Od powyższej decyzji B sp. z o.o. złożyła odwołanie, w którym podniesiono między innymi, że grunt został przekazany Warszawskiej spółdzielni pracy „C” decyzją Naczelnika Dzielnicy Warszawa - Wola z dnia (...) lutego 1984 r. znak (...), zatem prawo użytkowania zostało ustanowione przed dniem 5 grudnia 1990 r. i stosuje się do niego przepisy dotyczące trwałego zarządu. Wskazano że ustawa o gospodarce nieruchomościami dopuszcza przekazanie trwałego zarządu na mocy decyzji organu na zgodny wniosek jednostek organizacyjnych (art. 48. ust. 1 UGN).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia (...) lutego 2015 r., (...), utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Na powyższą decyzję spółka pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem[7], oddalił skargę.

Sąd wskazał, że ustawodawca kształtując charakter prawny instytucji użytkowania, o którym mowa w art. 210 ust. 1 UGN, nie przewidział skutku w postaci przekształcenia się prawa użytkowania, z mocy prawa, w trwały zarząd, poprzestając jedynie na odpowiednim odesłaniu do przepisów regulujących trwały zarząd. W ocenie Sądu odesłanie zawarte w treści przepisu art. 210 ust.1 UGN[8] do odpowiedniego stosowania przepisów o trwałym zarządzie nie należy rozumieć jako poddanie opisanej tam instytucji użytkowania wyłącznie przepisom o trwałym zarządzie, z wyłączeniem dalszego stosowania przepisów o użytkowaniu, zamieszczonych w kodeksie cywilnym (252 i nast.). Sąd podzielił pogląd Kolegium, że zasadnicza cecha instytucji użytkowania, jaką jest niezbywalność tego prawa, co wyklucza możliwość zastosowania do użytkowania przepisów o przekazaniu trwałego zarządu.

W ocenie Sądu uwzględnienie wniosku zgłoszonego w sprawie i orzeczenie o przekazaniu pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami prawa użytkowania, prowadziłoby do spowodowania przeniesienia tego prawa z jednego podmiotu na drugi (zmiany osoby użytkownika), a zatem do czynności sprzecznej z zasadą nieprzenoszalności użytkowania. Oceny tej nie podważa podniesiona w skardze okoliczność, że z formalnego punktu widzenia, w świetle art. 48 ust. 2 ustawy, decyzja o przekazaniu trwałego zarządu nie prowadzi do bezpośredniego przeniesienia tego prawa pomiędzy podmiotem, któremu przysługuje to prawo a podmiotem zainteresowanym jego uzyskaniem, a do łącznego wygaśnięcia dotychczas wykonywanego prawa trwałego zarządu i jego ustanowienia na rzecz podmiotu nowego. Zdaniem Sądu oczywistym jest, że ostatecznie uwzględnienie wniosku wywoła skutki tożsame z przeniesieniem prawa pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami.

Od ww. wyroku skargę kasacyjną wniosła spółka B sp. z o.o., reprezentowana przez radcę prawnego. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi[9], zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 48 UGN[10] w zw. art. 210 ust. 1 UGN[11], poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji;

2) art. 210 ust. 1 zd. 2 UGN, poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że w rozstrzyganej sprawie nie ma podstaw do zastosowania przepisu art. 48 UGN;

3) art.254 KC[12], poprzez jego zastosowanie oraz błędną wykładnię i przyjęcie, że z uwagi na niezbywalność użytkowania nie jest możliwe przekazanie prawa użytkowania w rozumieniu art. 210 ust. 1 UGN w drodze decyzji administracyjnej.

Wskazano, że z chwilą wejścia w życie ustawy z 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, zostały wyróżnione dwa typy użytkowania, tj. użytkowanie powstałe do dnia 5 grudnia 1990 r. oraz to powstałe po tej dacie. Podkreślono, że oba typy użytkowania są uregulowane odmiennie. W przypadku użytkowania powstałego na gruncie Skarbu Państwa lub gminy w oparciu o przepisy ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, przy ocenie jego treści zastosowanie miały przepisy Kodeksu cywilnego. Natomiast odmienna regulacja użytkowania dotyczy prawa powstałego przed dniem 5 grudnia 1990 r., bowiem do niego zastosowanie miały przepisy o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Ustawodawca przyjął, że do takiego użytkowania stosuje się przepisy dotyczące zarządu (art. 2 ust. 8 ww. ustawy). Wskazano, że w pierwotnym brzmieniu w przepisie art. 210 ust. 1 UGN znajdowało się odwołanie do przepisów Kodeksu cywilnego, jednak w drodze nowelizacji ustawy z 7 stycznia 2000 r. (ustawa o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz innych ustaw z dnia 7 stycznia 2000 r.) przywrócono zasadę, że do użytkowania stosuje się przepisy o trwałym zarządzie.

W ocenie skarżącej kasacyjnie przekazanie prawa użytkowania w niniejszym przypadku powinno nastąpić w drodze decyzji administracyjnej, w której organ stwierdzi wygaśnięcie prawa użytkowania po stronie dotychczas uprawnionego i ustanowi to prawo na rzecz drugiego z wnioskodawców. Zdaniem skarżącej spółki nie będzie tu miało miejsca zbycie użytkowania, o którym mowa w art. 254 KC, nie dojdzie bowiem do jego przeniesienia w drodze czynności prawnej jaką byłaby np. umowa sprzedaży czy darowizny, ale w drodze aktu administracyjnego, jakim jest decyzja właściwego organu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy dopuszczalne jest w świetle obowiązujących przepisów prawa wydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie przekazania prawa użytkowania przez spółkę prawa handlowego, której to użytkowanie przysługuje innemu podmiotowi, będącemu również spółką prawa handlowego. Skarżąca kasacyjnie, jako podstawę prawną decyzji administracyjnej o przekazaniu użytkowania wskazywała w toku całego postępowania art. 210 ust. 1 w zw. z art. 48 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zacząć należy od wskazania, że art. 210 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jako przepis przejściowy miał na celu zapewnienie nienaruszalności prawa użytkowania istniejącego w dniu 5 grudnia 1990 r. na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy. W pierwotnym brzmieniu przepis ten stanowił, że:" Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w użytkowaniu osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej oraz znajdujące się na tych gruntach budynki, inne urządzenia i lokale pozostają nadal w użytkowaniu tych osób i jednostek. Do użytkowania tego stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego". Na podstawie ustawy nowelizującej ustawę o gospodarce nieruchomościami z dnia 7 stycznia 2000 r., która weszła w życie 15 lutego 2000 r. art. 210 ust. 1 otrzymał brzmienie aktualne do chwili obecnej: "Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w użytkowaniu osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej oraz znajdujące się na tych gruntach budynki, inne urządzenia i lokale pozostają nadal w użytkowaniu tych osób i jednostek. Do użytkowania tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu." Zmiana ta była podyktowana tym, że w poprzednim brzmieniu państwowe jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej w stosunkach cywilnoprawnych nie mogły być podmiotami prawa cywilnego, lecz mogły działać jedynie na rzecz podmiotów, które powołały je do działań. Wprowadzony w zd.2 art. 210 ust. 1 zapis, że do użytkowania tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu umożliwił państwowym i komunalnym jednostkom organizacyjnym władanie gruntami państwowymi i samorządowymi na podstawie przepisów o trwałym zarządzie. Nie bez znaczenia jest użycie przez ustawodawcę w zd.2 art. 210 ust. 1 słowa " odpowiednio". A zatem inna jest regulacja, aniżeli w art. 2 ust. 8 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości", który stanowił, że w stosunku, do użytkowania, o którym mowa w ust. 4 i 5 art. 2, stosuje się przepisy dotyczące zarządu". Przywołana zatem w skardze kasacyjnej uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1995 r., III CZP 141/95, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znaczenia nie ma. Z uwagi jednak na argumentację skarżącego odwołującą się w toku całego postępowania i w skardze kasacyjnej do dokonanego wymienioną powyżej ustawą nowelizującą z dnia 29 września 1990 r. "wyróżnienia dwóch typów użytkowania tj. powstałego do dnia 5 grudnia 1990 r. oraz powstałego po tej dacie należy przypomnieć, co następuje. Prawo użytkowania w okresie gospodarki socjalistycznej stanowiło formę zagospodarowania nieruchomości państwowych. Obok użytkowania przewidzianego w Kodeksie cywilnym istniało użytkowanie państwowych jednostek organizacyjnych, któremu odmawiano charakteru prawa tożsamego z użytkowaniem według Kodeksu cywilnego. Ustawa z dnia 29 września 1990 r. dokonała jednak zasadniczej zmiany, polegającej na tym, że użytkowanie przestało być szczególną instytucją i stało się ograniczonym prawem rzeczowym w rozumieniu art. 252 i nast. Kodeksu cywilnego. Taką interpretację przepisów ustawy nowelizującej z 29 września 1990 r. przedstawił również Sąd Najwyższy we wspomnianej wyżej uchwale z dnia 17 października 1995 r., wskazując, że sformułowanie użyte w art. 2 ust. 4 ustawy "pozostają nadal w użytkowaniu" prowadzi do wniosku, ze niewątpliwie chodzi o użytkowanie, jako ograniczone prawo rzeczowe. Nie ma zatem dwóch różnych instytucji użytkowania, lecz użytkowanie w rozumieniu Kodeksu cywilnego, jako ograniczone prawo rzeczowe. Natomiast w odniesieniu do użytkowania rozumianego, jak wyżej, ustawodawca w art. 2 ust. 8 ustawy wprowadził zapis, że w stosunku do użytkowania, o którym mowa w ust. 4 i 5, stosuje się przepisy dotyczące zarządu, czyli stosuje się te przepisy wprost.

Powyższe rozważania mają w chwili obecnej znaczenie historyczne, bowiem art. 210 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera zasadniczo inną regulację. W zdaniu 2 tego przepisu nie ma stwierdzenia o stosowaniu do użytkowania przepisów o trwałym zarządzie, lecz o odpowiednim stosowaniu przepisów o trwałym zarządzie. Nie ma dwóch różnych instytucji prawa użytkowania, lecz wyłącznie użytkowanie będące ograniczonym prawem rzeczowym ze wszelkimi tego skutkami. W odniesieniu do gruntów oddanych w użytkowanie przed dniem 5 grudnia 1990 r. do użytkowania stosuje się odpowiednio przepisy o trwałym zarządzie. Wykładnia systemowa zakładająca spójność systemu prawa nie pozwala na przyjęcie takiej interpretacji art. 210 ust. 1 zd. 2, która pozostawałaby w kolizji z przepisami Kodeksu cywilnego w zakresie dotyczącym omawianej instytucji użytkowania, jej atrybutów i niezbywalności. Art. 254 Kodeksu cywilnego stanowi, że użytkowanie jest niezbywalne. W orzecznictwie i literaturze podkreśla się, że zbycie użytkowania jest dopuszczalne, gdy wyraźnie dopuszczają to przepisy prawa (np. prawa spółdzielczego). Takim przepisem dopuszczającym zbywalność użytkowania nie może być stosowany odpowiednio art. 48 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Należy w tym miejscu najpierw przypomnieć genezę powstania trwałego zarządu. O ile pod rządami ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. prawną formę władania nieruchomościami państwowymi stanowiło użytkowanie, o tyle ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. przewidywała zarząd. W myśl bowiem art. 4 ust. 1 ustawy z 1985 r., w jej pierwotnym brzmieniu, zarząd był jedyną formą władania gruntami państwowymi przez państwowe osoby prawne. Na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z 1985 r. w brzmieniu obowiązującym po jej nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 29 września 1990 r. w brzmieniu obowiązującym od 5 grudnia 1990 r. grunty będące własnością Skarbu Państwa mogły być oddawane nieodpłatnie w zarząd państwowym jednostkom organizacyjnym bez osobowości prawnej, zaś grunty będące własnością gminy odpowiednio komunalnym jednostkom organizacyjnym bez osobowości prawnej. Ustawa o gospodarce nieruchomościami w art. 199 ust. 2 stanowi, że z dniem 1 stycznia 1998 r. dotychczasowy zarząd przekształca się w trwały zarząd. Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną. Pojęcie jednostki organizacyjnej wyjaśnia art. 4 pkt 10 tej ustawy, jako państwową lub samorządową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Zatem trwały zarząd jest wykonywany przez podmioty publicznoprawne, a nie podmioty prywatne. Do tych podmiotów - jednostek organizacyjnych – można zatem stosować art.48 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Jednakże skarżący, którzy w niniejszej sprawie domagają się wydania decyzji w trybie art. 210 ust. 1 w zw. z art. 48 UGN są prywatnymi spółkami prawa handlowego, do których w żadnym razie art. 48 UGN zastosowania mieć nie może. Dlatego też ustawodawca użył w art. 210 ust. 1 zd. 2 słowa "odpowiednio", gdyż norma prawna tego przepisu może odnosić się do podmiotów o zróżnicowanym statusie prawnym. Nie można utożsamiać trwałego zarządu i użytkowania, jako ograniczonego prawa rzeczowego. Do użytkowania w rozumieniu art. 210 ust. 1 stosować można odpowiednio te przepisy o trwałym zarządzie, które nie kolidują z przepisami dotyczącymi użytkowania stanowiącymi istotę tego prawa, a taką jest z pewnością jego niezbywalność. Uwagi autora skargi kasacyjnej wyrażone w końcowej części jej uzasadnienia a dotyczące zbywalności użytkowania wynikają z niezrozumienia instytucji użytkowania, które nie może stanowić przedmiotu obrotu prawnego, nie może także wejść do spadku po użytkowniku. Natomiast przywołana w skardze kasacyjnej definicja "zbycia nieruchomości" (art. 4 pkt 3b UGN) dotyczy przeniesienia prawa własności lub przeniesienia prawa użytkowania wieczystego.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w wyroku.

Podsumowanie

Niniejszy wyrok dotyczy zarówno sfery prawa spółek jak i sfery prawa nieruchomości.

Informuje nas o tym, że

Po pierwsze zgodnie z art. 254 kodeksu cywilnego – nie można przekazać prawa użytkowania nieruchomości z uwagi na jego niezbywalność

Po drugie zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną. Pojęcie jednostki organizacyjnej wyjaśnia art. 4 pkt 10 tej ustawy, jako państwową lub samorządową jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Zatem trwały zarząd jest wykonywany przez podmioty publicznoprawne, a nie podmioty prywatne.

Po trzecie niedopuszczalne jest w świetle obowiązujących przepisów prawa wydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie przekazania prawa użytkowania przez spółkę prawa handlowego, której to użytkowanie przysługuje innemu podmiotowi, będącemu również spółką prawa handlowego.

Po czwarte wskazuje na różnice w stwierdzeniu „o stosowaniu przepisów o” oraz w stwierdzeniu „o odpowiednim stosowaniu przepisów o”.

W literaturze i orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że odpowiednie stosowanie przepisów prawa oznacza

a)      stosowanie odnośnych przepisów bez żadnych zmian do innego zakresu odniesienia,

b)     stosowanie ich z pewnymi zmianami,

c)      niestosowanie tych przepisów do innego zakresu odniesienia

(uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2006 r., III CZP 56/06).

Najważniejsze co należy zapamiętać z lektury niniejszego artykułu to fakt, iż ustawę o gospodarce nieruchomościami (zgodnie z art. 1 ust 1 pkt 1. tej ustawy) należy utożsamiać z regulacją dotyczącą podmiotów prawa publicznego. Ustawa określa bowiem zasady gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego. Natomiast prawo użytkowania jest zgodnie z art. 254 kodeksu cywilnego niezbywalne. 

---

[1] Do użytkowania ustanowionego w drodze decyzji przed dniem 1 stycznia 1998 r. stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu

[2] Właściwy organ może orzec, w drodze decyzji, o przekazaniu trwałego zarządu między jednostkami organizacyjnymi na ich wniosek, złożony za zgodą organów nadzorujących te jednostki

[3] Art. 50 Do trwałego zarządu w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o użytkowaniu.

[4] Dz.U. z 2014 r. poz. 518 ze zm.

[5] Art. 254 kodeksu cywilnego - Użytkowanie jest niezbywalne.

[6] Art. 284 kodeksu cywilnego - Do innych wypadków użytkowania przez osoby prawne stosuje się przepisy rozdziału I i odpowiednio rozdziału II niniejszego działu, o ile użytkowanie to nie jest inaczej uregulowane odrębnymi przepisami; art. 266 kodeksu cywilnego - Użytkowanie ustanowione na rzecz osoby fizycznej wygasa najpóźniej z jej śmiercią.

[7] z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 544/15

[8] Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w użytkowaniu osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej oraz znajdujące się na tych gruntach budynki, inne urządzenia i lokale pozostają nadal w użytkowaniu tych osób i jednostek. Do użytkowania tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu.

[9] Skargę kasacyjną można oprzeć m.in. na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie

[10] Art. 48 UGN 1. Właściwy organ może orzec, w drodze decyzji, o przekazaniu trwałego zarządu między jednostkami organizacyjnymi na ich wniosek, złożony za zgodą organów nadzorujących te jednostki.

2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, orzeka się o wygaśnięciu trwałego zarządu, dotychczas sprawowanego przez jednostkę organizacyjną, i jego ustanowieniu na rzecz jednostki organizacyjnej wnioskującej o przekazanie. W sprawach tych stosuje się przepis art. 45 ust. 3.

3. Jeżeli przekazanie trwałego zarządu przez jednostkę organizacyjną następuje na rzecz jednostki wymienionej w art. 60 ust. 1, o ustanowieniu i wygaśnięciu trwałego zarządu orzeka minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w odniesieniu do nieruchomości oddanych w trwały zarząd jednostkom wymienionym w art. 60 ust. 1.

[11] Art. 210 ust.1 UGN Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w użytkowaniu osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej oraz znajdujące się na tych gruntach budynki, inne urządzenia i lokale pozostają nadal w użytkowaniu tych osób i jednostek. Do użytkowania tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące trwałego zarządu.

[12] Art. 254 KC Użytkowanie jest niezbywalne.